Tαχιά ταχιά είν αρχιμηνιά ταχιά ειν΄ αρχή του χρόνου

αρχή είν΄ αρχή τα κάλαντα κι αρχή του Γεναρίου.

Πρώτα που βγήκεν οΧριστός στη γη και περιπάτειε

και βγήκε και χαιρέτησε όλους τους ζευγολάτες.

Τον πρώτο που χαιρέτησε ήταν ο Αι Βασίλης.

Άγιε Βασίλη, δέσποτα, καλό ζευγάρι έχεις.

Καλό το λεν, αφέντη μου, καλό κι ευλογημένο,

όπου το βλόγησε ο Χριστός με το δεξί του χέρι,

με το ζερβί, με το μαλαματένιο.

Πρινένιο είναι το αλέτρι μου, δαφνένος ο ζυγός μου,

ως και το βουκεντράκι μου, βασιλικού κλωνάρι,

και το αποζεύλι του ζυγού κουκί μαργαριτάρι.

Και πάλι ξαναπέρασε και ξαναρώτησε τον:

Άγιε Βασίλη, δέσποτα σαν πόσα μόδια σπέρνεις;

Σπέρνω σιτάρι δώδεκα, κριθάρι δεκαπέντε, ταγή και ρόβη δεκαοχτώ

κι από νωρίς στο στάβλο. Εκεί που στάθη ο Χριστός

χρυσό δεντρί εβγήκε κι εκεί που ματαστάθηκε χρυσό κυπαρισσάκι.

Σαν μέση είχε το σταυρό, στην άκρη το βαγγέλιο

και στα παρακλωνάρια του αγγέλοι, αρχαγγέλοι,

και κάτω στη ριζούλα του μια κρουσταλλένια βρύση,

να κατεβαίνει η πέρδικα να βρέχει τα φτερά της.

Αν είναι με το θέλημα, και με τον ορισμό σας

δώστε και μας στον κόπο μας καμιά οκά λαδάκι.

Κι από τη μαύρη όρνιθα κανένα αυγουλάκι

και απ’ την κοφινίδα σας που ΄χετε τα κουλούρια

να μας εδώσετε κι εμάς να βάλουμε στη βούρια.

Σ΄ αυτό το σπίτι που ΄ρθαμε πέτρα να μη ραγίσει.