Στα πολύ παλιά τα χρόνια οι άνθρωποι πίστευαν ότι υπάρχουν
κάτι πολύ παράξενα όντα που τα έλεγαν καλικάτζαρους. Τους φαντάζονταν ότι
είναι άσχημοι πολύ, καμπούρικοι και αλλήθωροι, κακομούτσουνοι, και στραβοπόραδοι
με  ανθρώπινα πόδια και μούρη γαϊδάρου. Αυτοί λοιπόν,
έλεγαν, ζουν κάτω από τη γη, και σε όλη τη διάρκεια του έτους ροκανίζουν
το μεγάλο δέντρο που τη στηρίζει. Τις μέρες όμως των Χριστουγέννων και της
Πρωτοχρονιάς, μαγεύονται από τις υπέροχες μυρωδιές των πολλών φαγητών που
φτιάχνουν οι νοικοκυρές στα σπίτια τους κι έτσι αφήνουν τη δουλειά τους
στη μέση και ανεβαίνουν πάνω για να φάνε και να βρωμίσουν τα σπίτια τους.
Αν κάποιος αυτές τις μέρες έβλεπε κάποιον καλικάντζαρο, θα έπρεπε να φυλαχτεί
πολύ γιατί κινδύνευε να του πάρει τη μιλιά. Την ημέρα των Θεοφανίων και
τη στιγμή που ο παπάς ρίχνει το σταυρό στο νερό φοβούνται όλοι τόσο πολύ
που εξαφανίζονται και πάλι κάτω από τη γη για να συνεχίσουν τη δουλειά τους.
Στο μεταξύ όμως το δέντρο της γης έχει ξαναθρέψει και δυστυχώς γι΄ αυτούς
αρχίζουν και πάλι από την αρχή μέχρι που να ΄ρθουν τα επόμενα Χριστούγεννα
και να συμβεί και πάλι το ίδιο... |
