Πλησίαζαν Χριστούγεννα. Για το ορφανό όμως κοριτσάκι της τεράστιας λεωφόρου της κρύας χιονισμένης αυτές οι μέρες δεν ξεχώριζαν απ΄ τις άλλες.
Δεν είχε κανέναν στον κόσμο, παρά μόνο την ελπίδα ... πως ο Άγιο-Βασίλης, ο καλός αυτός άγιος που όλους τους σκέφτεται και για όλους φροντίζει, κάποτε θα την δει και θα φροντίσει γι΄ αυτή. Με τα λιγοστά γράμματα που γνώριζε, αποφάσισε να του γράψει ένα γράμμα. Δεν του ζητούσε δώρα μα λίγη αγάπη, μια οικογένεια που θα μπορούσε να το αγαπάει και να φροντίζει γι΄ αυτό σαν να ΄ταν η δική της οικογένεια που για τόσο λίγο καιρό γνώρισε. Έπειτα νύχτωσε κι αυτό έγειρε στη μικρή γωνία της άκρης του δρόμου. Εκείνο το κρύο βράδυ δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Σκεφτόταν τους γονείς της και μονολογούσε "Πόσο θα΄ θελα να ΄χα τώρα τους γονείς μου δίπλα μου...πόσο όμορφα θα ήμουν τώρα μαζί τους όμως...". Με τις σκέψεις αυτές ο ύπνος σκέπασε το ταλαιπωρημένο της πρόσωπο.
Το πρωί ξύπνησε με το χάδι ενός ηλικιωμένου ζευγαριού που ενδιαφέρθηκαν για την τύχη του μικρού κοριτσιού. Την πήραν μαζί τους για να της προσφέρουν αυτό που της έλλειπε: ένα ζεστό σπιτικό. Της έδωσαν να φάει και να πιει, της αγόρασαν καινούρια ρούχα και την έβαλαν να κοιμηθεί σ΄ ένα μεγάλο παιδικό δωμάτιο, το δικό της δωμάτιο. Η χαρά του ήταν απερίγραπτη. Το βράδυ δεν μπορούσε να κλείσει μάτι. Η θετή της μητέρα το κατάλαβε, μπήκε στο δωμάτιό της είπε μια μικρή ιστορία και αποκοιμήθηκαν αγκαλιά. Έτσι οι νέοι της γονείς μπόρεσαν να μεγαλώσουν το κοριτσάκι με αγάπη και φροντίδα όπως ακριβώς ευχήθηκε και η ίδια.
Όταν μεγάλωσε, παντρεύτηκε έναν καλό σύζυγο, έκαναν δικιά τους οικογένεια κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.