Ήταν Πέμπτη 15 Μαϊου. Μόλις λίγες μέρες είχαν περάσει από τη στιγμή πού εκμεταλλευόμενοι τις ευκαιρίες επικοινωνίας που μας δίνει το ΙΝΤΕRΝΕΤ, καταφέραμε και κάναμε την πρώτη μας διαδικτυακή συνομιλία με τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Αγκουσελιανών.
Κι ενώ η ώρα για το πρώτο διάλειμμα δεν αργούσε να μας καλέσει όλους στην αυλή του σχολείου, ένα χτύπημα στην πόρτα της τάξης, μας έδωσε μια απροσδόκητη έκπληξη και χαρά ....
Ήταν ο δάσκαλος και οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Αγκουσελιανών που όπως μας είχαν υποσχεθεί κάποια μέρα θα επισκέπτονταν το σχολείο μας. Τελικά λοιπόν δε μας ξέχασαν, κράτησαν το λόγο τους. Το μάθημα σταμάτησε λίγο πιο νωρίς από την κανονική του διάρκεια και η γνωριμία μεταξύ των μαθητών των δυο σχολείων άρχισε. Η χαρά μας ήταν μεγάλη. Μπορέσαμε λοιπόν να δούμε κι από κοντά τους "ηλεκτρονικούς" φίλους μας που μέχρι τώρα μόνο τα γράματα και τις σκέψεις τους μπορούσαμε να διαβάσουμε.
Ένας ακόμη σημαντικός λόγος για τον οποίο αισθανόμασταν ιδιαίτερη χαρά για την συνάντηση αυτή είναι και η ιστορική συγγένεια την οποία πολλοί μαθητές του σχολείου μας που κατοικούν στον Κουσέ έχουν με τους κατοίκους των Αγκουσελιανών μια και όπως ξέρουμε τα Αγκουσελιανά, όπως το λέει και η λέξη, δημιουργήθηκαν από τους κυνηγημένους από τους Τούρκους κατοίκους του Κουσέ.
Η απροσδόκητη αυτή συνάντηση θα μείνει για πολύ καιρό χαραγμένη μέσα στη μνήμη μου και θα μου θυμίζει πάντα το πόσο σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει η σύγχρονη τεχνολογία στην υπηρεσία της ανθρώπινης επικοινωνίας.

Κοτσυφάκης Αγησίλαος Στ΄ τάξη